შენშივე დამწყვდეული შენ.

ზოჯერ,როცა სხეული იცინის,სული კვდება.

ეს ხომ თამაშია,დიდი კომედია.ჩვენ ვიცინით,იცინის სხეული-ყველაზე დიდი მატყუარა,მატყუარათა შორის.

სული ბორგავს.

ზოგჯერ რა მძიმეა ამ ხრწნადი ლეშის თრევა…

ვუყურებ ცას და თვალები უზარმაზარ ვარსკვლავებს წერტილებად მიჩვენებენ.რაღაც მიუწვდომელი სიცარიელეა ზემოთ,თითქმის ისეთი,მე რომ ვგრძნობ.

შავი სიცარიელე და ვარსკვლავები,რომლებიც სულაც არ  ანათებენ.

ადამიანებს უკვდავება სურთ,მე კი სიკვდილი.

უკვდავება-დაუსრულებელი ტანჯვა.

სიკვდილი-ტანჯვის დასასრული.

მე ბოლომდე შევსვამ ამ ცხოვრების სასმისს,ტკივილით სავსეს  და ფერფლად ვიქცევი.

მე დამწვავენ და ცაში ამაფრენენ.

მე ვიფრენ…

ალბათ,შენც იფრენ ჩემთან ერთად.

ჩვენ ხომ უკვდავების საიდუმლო ამოვხსენით-სულის ნაწილები გავცვალეთ და ერთმანეთში ვინახებით.

როცა შენ მოკვდები,მე გავიღიმებ და გაცოცხლებ ჩემში .

ტკივილის ბოლო წვეთს დავლევ და ავიტყორცნები ცაში.

შევერევი შავ სიცარიელეს და ალბათ მეც გამოვჩნდები წერტილად ცაში.

"ტაში დაუკარით, მეგობრებო, კომედია დამთავრდა…"