რეალლობამ შემომითვალა ოცნებით ცხოვრებას მოეშვი და ჩემით იცხოვრეო . ალბათ მართალია რაღაც მომენტში, უბრალოდ არ მინდოდა დამენახა ყველა ის ტკივილი რაც ხდებოდა და ალბათ ამიტომაც ვცხოვრობდი ოცნებით . მხოლოდ მე და მხოლოდ ჩემი ოცნება !
ალბათ დავიღალე ყველაფერი იმით რასაც ვხედავ (ალბათ არა , ეს ნამდვილად ასეა . ) იმ ტკივილით , იმ მარტოობით , იმ გულისტკივილით რაც თითოეულ ჩვენთაგანს გვაქ გულში ..
მე ხომ მაინც შენთან ვარ ჩემო თავო? ისევ მე ისევ შენ და ისევ ჩენ ერთად. მხოლოდ ჩვენი თავი გვაძლიერებს ასე და შეცდომები რომლებზეც ვსწავლობთ
ზოგი სწავლობს , მაგრამ მაინც იგივეს იმეორებს .
** ბრძოლა წავაგე ჩემ თავთან.. მაგრამ წინ ხომ ომი გველოდება არა ? ყველაფერი წინააა. მთავარია მე-ობა შევინარჩუნო და ჩემი თავი არ დავკარგო .
და ყველა ჩემ ტკივილს ავღწერ სიტყვებით , ფურცელზე ვწერ და უბრალოდ სანთლის შუქზე ვკითხულობ. არ დამავიწყდეს , უნდა მახსოვდეს ! უნდა მახსოვდეს რომ ამ ტკივილმა უფრო ძლიერი გამხადოს !
და ისევ იწერება ჩემი ცხოვრების სცენარი, რომელშიც მთავარ გმირს უკვე შენ აღარ თამაშობ . !
** რა ძალა აქ ამ ერთ სიტყვას , ზოგჯელ განადგურებს , ზოგჯელ მეცხრე ცაზე და იმის იქით აგიყვანს ხოლმე ბედნიერებისგან. ღმერთო საიდან ამდენი სიცრუე, საიდან ამდენი ამბიციები .
ამდენი ნიღბით მოსიარულე ხალხის ყურება აღარ შემიძლია თეატრია, უნიჭო მსახიობებისგან შემდგარი ნიღბები. ტყუილი გამოხედვები ტყუილი , ტყუილი ყველგან.
თეატრს დაემსაგვსა ჩემი ცხოვრება რომლის მსახიობებიც არაფრად ვარგან.
„ჩემი ცხოვრება ერთი მშვენიერი კატასტროფაა... სამყარო კი... უბრალოდ თეატრია საკმაოდ უნიჭო დასით„ !
ამიტომაც ვცხოვრობდი ოცნებით . ოცნებით რომლითაც დრო გამყავდა თითქოს . თითქოს თვალები მიბრმავდებოდა და იმ ტკივილს ვერ ან არ ვხედავდი რაც გარშემო ხდებოდა თითქოს...
