მე ვითვლი არარსებულ წამებს არსებულ საათზე და ველოდები..ჰო,ალბათ არავის.

ცივა.სხეული გრძნობს ამ სიცივეს,სული არა-ის უკვე დიდი ხანია ყინულადაა ქცეული.

ფოთლები მაწვიმს,აწვიმს ჩემს სულსაც.მერე ფოთლები ფიქრებად იქცევა და მე ვგიჟდები.

ჩემი სული დაეხეტება შავ მარადისობაში,ეძებს არსებულს,მაგრამ ვერ პოულობს.

ყრუდ ისმის სიცოცხლის ხმაური.სიცოცხლის,რომელიც გაჩენასთან ერთად გასაქრობადაა განწირული.ალბათ,ასეც სჯობს მარადიულ ტანჯვა-წამებას.

მე ვეწამები,მაგრამ ვგრძნობ,რომ მაზოხიზმი იღვიძებს ჩემში-წამება უკვე აღარაა წამება,არამედ ხვედრი,რომელიც ჯილდოცაა და სასჯელიც.

მე ვეწამები მშვენიერების აღქმით.ამ წამსაც მაწამებს ფოთლების წვიმა-ღვთაებრივი სანახაობა.

დიახ,მე მზად ვარ ჩემი ცივი სხეული მივაბარო ჰადესს და ზედ მაწვიმდეს მთელი მარადისობა.

მე ვარ მეტაფიზიკური არსება.მე ეს მომისაჯეს,რადგან ვეწამო,მაგრამ მე ვტკბები.

ვტკბები ტკივილით.