ღამე დამშეული კრონოსივით ყლაპავს ყოველ დღეს.ყლაპავს დაუსრულებლად.

მერე თვითონ კვდება.

უზარმაზარი შავი ფენიქსია ღამე,რომელიც ყოველი მკვლელობის ჩადენის მერე სისხლიან ხელებს უყურებს, სინანულით იწვის,იფერფლება და ღსდგება მკვდრეთით,რათა კიდევ ერთი მკვლელობა ჩაიდინოს.

ადამიანებს ვგავარო-ფიქრობდა ღამე.ისინიც ერთმანეთს კლავენ,რათა იცოცხლონო.გადარჩნენო.

მაგრამ სანამ პირველად ძმა მოკლავდა ძმას,ღამეს უკვე მოკლული ჰყავდა დღე.

იტანჯებოდა ძმისმკვლელი ღამე.

იმდენი იტანჯა,რომ შეეჩვია,შეუყვარდა.მერე ღამემ და ტანჯვამ მელანქოლია შვეს.

მელანქოლიას ადამიანები შეუყვარდა.

ცალმხრივად.

ის ხომ განცდაა(და უფრო მეტი).განცდები ვერ განიცდიან,თორემ აუცილებლად იცინებდა ჩემთან ერთად.

ვერ ხვდება,რომ ერთმანეთი შეგვიყვარდა,როგორც დედამისს მამამისი-ღამეს ტანჯვა.

მაგრამ ის ხომ განცდაზე მეტია.მიხვდა…

გაეცინა.

გაგვეცინა.

ყურში ჩამჩურჩულა -მიყვარხარო,მე შენში ვარო,არ მიგატოვებო.

მერე ღამემ კიდევ ერთი მკვლელობა ჩაიდინა.

ადამიანმაც…

სისხლიანი დანა სიბნელეს შეაწმინდა და მომღიმარი პირიდან გესლი ჩამოეღვენთა უსულო სხეულზე.

ჩვენ კი ისევ ვიცინოდით და ცრემლი გვდიოდა.