მე ვარ ბიოლოგიური ორგანიზმი მილიონი ოცნებით .

თითოეული ოცნება ფერად ბუშტებად იბერება და სადღაც მაღლა,სხვა განზომილებაში გადავყავარ.

იქ,მაღლა ყველაფერი გაცილებით უკეთაა,ვიდრე აქ-დედამიწაზე.

მეცხრე ცას ეძახიან მგონი…მაგრამ არა,ჩემი ცა მემილიონეა…იმდენად მაღლაა,რომ ალბათ ვერასდროს ავაღწევ.

მივიწევ მაღლა,მაგრამ ნელ-ნელა ბუშტები სკდება.

სულ ბოლო ბუშტიც გასკდება და მიწაზე ვადგამ ფეხს,მერე ტალახში ვიძირები,სულ ქვემოთ.

უცნაურია,ციდან მიწისქვეშეთში რომ ეშვები.

მერე ველოდები როდის გაბერავს ბუშტებს ახალი ოცნებები,თუმცა ვიცი,რომ ისინიც გასკდებიან ადრე თუ გვიან.

ყოველდღე ვუსვამ ჩემს თავს კითხვას-რატომ მივიწევ იქ,სადაც ვიცი რომ ვერასდროს მოვხვდები?ჩემი თავი კი თავჩაღუნული სიჩუმით მპასუხობს.

აქ,მიწისქვეშეთში,თითქოს სული მეხუთება.თითქოს გალიაში ვარ დამწყვდეული და ვიყურები მაღლა,სადაც გისოსებს მიღმა  ჩემი სამყარო ჩანს.

სამყარო,რომელიც წამართვეს.ახლა კი უნამუსოდ დაუჭერიათ დიდი ნემსები და ჩემს ოცნებებს დასდევენ გასახეთქათ.

ზოგჯერ წვიმას მიგზავნიან ღმერთები ჩემი სამყაროდან .წვიმის დროს განსაკუთრებით სწრაფად იბერებიან ჩემი ფერადი ბუშტები.

იბერებიან და ისევ სკდებიან. again and again…

მხოლოდ ერთი ბუშტი არ სკდება.იმ ბუშტში შორეული ოცნება და ცოტაოდენი იმედია.ამ ბუშტს ბოლოსთვის ვინახავ.

ჩემს სამყაროში ასასვლელად…

პატარა ბავშვი ვარ,რომელიც დაიკარგა სამყაროდან სამყაროში.

სახლში მინდა.