რა გატირებს? – რაღაც გამახსენდა. – მაინც? – აი, ეხლა ორმა კაცმა ჩამოიარა და რატომღაც გამახსენდა, რომ ამ კაცებმა ოდესღაც ზუსტად აქ ჩამოიარეს. – მერე რა გატირებს? – ხშირად მემართება ესეთი რაღაცები. ხშირად ვაკეთებ რაღაცას და რატომღაც მგონია, რომ ოდესღაც ეს უკვე იყო. – ეგ მეც მემართება, რა არის მანდ სატირალი? – რა და, მეშინია როდესმე კიდევ ასე რომ განმეორდეს ჩემი ცხოვრება. – გინდა შენზე მოთხრობა დავწერო? – არ მინდა. – რატომ? – შენს მოთხრობებში ყოველთვის კვდებიან. – მერე შენ ამის არ გეშინია?! – შენ არ გეშინია?! – რისი უნდა მეშინოდეს?! – დასასრულის. – დასასრული არ არსებობს. – როგორ თუ არ არსებობს?! – ისე, რაიმეს დასასრულში ყოველთვის დასაწყისი დგას. – მაშ, რატომ წერ ნაღვლიანად, როცა შენი მოთხრობის გმირები კვდებიან? – რა ვიცი, მაინც მეცოდებიან. – თუ გეცოდებიან მაშინ რატომღა კლავ? – კვდებიან და რა ვქნა. წესით არ უნდა ვნაღვლობდე. – რატომ? – იმიტომ, რომ ყოველი არსი თვითონ ეძებს თავის დასასრულს. ესაა მიზანი, მაგრამ ხომ გითხარი დასასრული არ არსებობს მეთქი. _ მაშ რატომ ტირიან ადამიანები? – ეშინიათ და იმიტომ. – რისი ეშინიათ? – დასაწყისის. ცისაც არ ეშინია, ის არც ტირის. – მაგრამ სხვა როცა ტირის სხვის სიკვდილს? – თავის თავი ჰყავს მის ადგილას წარმოდგენილი. მკვდარი არ ტირის იმიტომ, რომ სიკვდილი უკვე დასაწყისია. _ იქნებ მაგიტომ არ ტირიან?! – მაშ, რატომ? – შეიძლება სხვაგნიდან ვართ მოსული და რაკი ვეღარ წავედით ტირილითაც იმიტომ ვტირით, აქ რომ ვრჩებით. – ეგ რამ გაფიქრებინა? –
ეკლესიებმა. ხედავ როგორ არის ზოგი აშენებული?! ცაში ასაფრენად გამზადებულ
რაკეტას ჰგავს. ჩვენ შიგნით შევდივართ და ვლოცულობთ. რატომ? იქნებ ისევ
ცაში ამაღლება გვიდა და რომ არაფერი გამოგვდის და მიწას ვაბარებთ ერთმანეთს – ვტირით. – მაგრამ რატომ არ განმეორდა? – რა? – შენ ხომ თქვი, რომ შენში რაღაცები მეორდება. რატომ არ განმეორდა ციდან აქ მოსვლა? – შეიძლება ოდესმე ისიც განმეორდეს. – და თუ განმეორდა, მაინც იტირებ? _ არ ვიცი. მე საერთოდ არ ვიცი რატომ ტირის ადამიანი. – იმიტომ რომ თავისუფლება უნდა. – მერე აღარ იტირებს? – არა. თავისუფალ კაცს დასაწყისისა არ ეშინია. – დაწერე რა. – რა? – მოთხრობა დაწერე ჩემზე. – შენც რომ შემომაკვდე ბოლოს? – არა. იცი როგორ დაწერე? – როგორ? – ვიცხოვრე დედამიწაზე, დიდხანს ვიცხოვრე, დაახლოებით ას წელს. – მერე? – ამ ასი წლის განმავლობაში ხშირად ისეთ რაღაცებს ვაკეთებდე, რაც ოდესღაც გაკეთებული მქონდა. – მერე? – ერთ დღეს ციდან ოქროსფერი ხომალდი მოფრინდა. მე გამახსენდა, რომ ამ ხომალდს უნდა წავეყვანე. ჩავჯექი და წავედი ცაში. დაწერ? -მე ეგ უკვე დიდი ხანია დავწერე..!
